Mensen vertellen… Astrid de Winter en Fokje Unck

Astrid de Winter is gastvrouw bij het Braamhuis en Fokje Unck werkt er als coördinator. Beiden vertellen  over hun ervaringen met het Braamhuis en wat het voor hen betekent.

Het idee van het Braamhuis sprak Astrid direct aan omdat zij méér wil betekenen voor de medemens. “Ik hou van God en wil in mijn leven Zijn spoor volgen en daadwerkelijk Gods liefde laten zien in wat ik zeg en doe. Wat mij vanaf het eerste moment opviel was dat iedereen met een warm hart en een bevlogen geest er zo voor ging. Veel van mijn mede gastvrouwen zijn ‘ervaringsdeskundige’ doordat zij zelf hadden meegemaakt hoe je leven op zijn kop staat als je kanker krijgt. Ik heb grote bewondering voor hen zoals zij nu hun medemens terzijde staan en uit hun eigen narigheid zoveel positiefs bijdragen.

De gasten van het Braamhuis komen binnen en gaan zitten, aan de grote tafel met een kop koffie of thee. De ongedwongen gezelligheid waarvoor we geen enkele moeite hoeven te doen. vertelde  mij  hoe blij ze was met een plek waar ze zomaar binnen kon lopen en zichzelf mocht zijn. Dat is heel mooi, net zoals  de collega gastvrouwen en  -heer, waarmee je een bijzondere band opbouwt. Vlak voor de kerstdagen had ik dienst samen met Piet ( gastheer). Piet had zijn gitaar mee en hij is ook nog gezegend met een prachtige stem. We zaten gezellig om de grote tafel, Piet ging spelen en had een boekje met kerstliedjes mee. Dan ben je dus met zijn allen heerlijk aan het zingen. Hoe gaaf is dat dan? Dan voel je je toch thuis? Het Braamhuis dient echt een doel. Ik voel mij er thuis en ik ben dankbaar dat ik dit mag doen.”

Fokje Unck heeft ruim 20 jaar als doktersassistente gewerkt tot ze door ziekte thuis kwam te zitten. “Ik miste het stukje zorg. Opeens was daar de oproep om je aan te melden als gastvrouw voor het Braamhuis in september 2011. Ik was meteen enthousiast.

In januari 2012 startte een cursus van zes bijeenkomsten. Elke bijeenkomst had een ander thema. Zo kwamen er eens een internist en een oncologieverpleegkundige spreken. Tijdens deze bijeenkomsten kregen we handvatten hoe om te gaan met de ziekte kanker en alle mensen die daarmee te maken krijgen.
Langzaam kreeg het Braamhuis gestalte. We stonden te popelen om aan de slag te gaan. En dat gebeurde uiteindelijk  eind november 2012. Ik coördineer met name de afzeggingen van gasten die niet kunnen komen en ik beheer de telefoon voor de gastvrouwen en heer om eventueel invallers te zoeken bij afzegging.

Helaas ben ik zelf alleen op maandagavond beschikbaar, maar ik merk dat het prettig is om er te zijn. Om een luisterend oor te bieden. Er is behoefte om te praten over de “ziekte”, maar ook om de workshops te volgen. Ik hoop dat we straks meer dagen open kunnen zijn.”