Mensen vertellen… Anky van Alst

Begin 2013 hoorde ik voor het eerst van het Braamhuis. Mijn ouders waren er samen geweest en kwamen enthousiast terug. “Een geweldig initiatief!” zei mijn vader. Ze hadden een uitgebreide rondleiding gehad en aan tafel werden zij hartelijk begroet met een kop koffie en thee. Aan die tafel deed mijn vader zijn hele verhaal. Het gegeven dat hij zich gehoord voelde en dat hij zijn verhaal kon delen deed hem erg goed. “Ik hoop dat we nog vaker samen bij het Braamhuis zullen komen” zei hij tegen mijn moeder.

Mijn moeder kreeg in 2006 de diagnose borstkanker, tegelijkertijd met mijn schoonmoeder. Het was een moeilijke en onzekere tijd. We probeerden beide moeders en elkaar zoveel mogelijk tot steun te zijn. Gelukkig verliepen beide operaties en behandelingen goed en herstelden onze moeders. De controles bleven altijd onzeker, maar er kwam weer vertrouwen in de toekomst.

Dit veranderde in 2010 toen mijn vader de diagnose darmkanker kreeg met uitzaaiingen in de lever. Opnieuw brak er een onzekere tijd aan. Een tijd van verschillende operaties in verschillende ziekenhuizen met vele behandelingen. Mijn vader bleef positief! Hij deed mee aan het bewegingsprogramma ‘Evenwicht’ in het Rijnstate ziekenhuis in Zevenaar en haalde daar veel voldoening uit. Inmiddels was het 4e kleinkind op komst, een nieuwe reden om ervoor te gaan. Dat er nu ook plekjes rondom zijn luchtpijp waren ontdekt weerhield hem er niet van om door te gaan. Hij bleef zich ten volle inzetten en ging zelfs weer aan het werk.

In februari 2013 veranderde dit. Plotseling kon hij niet meer goed lopen en zijn handschrift werd slecht leesbaar. Een MRI scan bevestigde het vermoeden; uitzaaiingen in het hoofd. Een zware hersenoperatie met blijvende schade volgde. Ik vond het moeilijk, ik wist niet goed waar ik met mijn emoties naar toe moest. Inmiddels was ik net bevallen van onze 2e dochter. Mijn vader die ik altijd zag als een krachtige en liefdevolle vader en opa was veranderd. Niet alleen fysiek maar veel belangrijker, zijn karakter was veranderd. Na 34 jaar had ik een andere vader waar hij zelf niks aan kon doen. Dit was voor het hele gezin heel moeilijk.

Ik besloot toen voor het eerst om naar het Braamhuis te gaan. Het Braamhuis is er niet alleen voor mensen die zelf kanker hebben maar ook voor familieleden en naasten. Voor iedereen die geraakt is door kanker. Ik weet nog goed dat ik met onze oudste aan de hand en onze jongste in de reiswieg het Braamhuis binnen liep. Twee gastvrouwen ontvingen ons heel vriendelijk en tijdens een kop koffie en een glas ranja lieten ze me mijn verhaal vertellen. Boven is een prachtige kindvriendelijke kamer met speelgoed waar onze oudste direct begon te spelen. Het voelde gelijk goed bij het Braamhuis.

Mijn vader ging snel achteruit. Na 3 jaar vol positiviteit en wilskracht is hij in juli 2013 op 61 jarige leeftijd overleden aan de gevolgen van darmkanker. Het was een hele heftige periode.

Na zijn overlijden wilde ik graag in contact komen met andere naasten. Ik ben begonnen met het volgen van workshops bij het Braamhuis waar ik veel aan heb gehad. Daarna besloot ik dat ik me graag wilde inzetten als vrijwilligster voor het Braamhuis. Sinds april van dit jaar schrijf ik de persberichten voor de plaatselijke media. Ik vind het belangrijk dat het Braamhuis meer bekendheid krijgt, zodat meer mensen er steun vinden.

Drie weken geleden hebben we te horen gekregen dat de borstkanker bij mijn schoonmoeder, na 8 jaar, weer terug is…. Vrij snel erna kreeg mijn moeder de uitslag van haar controle met gelukkig een goede uitslag, heel dubbel. Mijn schoonmoeder bezoekt op dit moment het Braamhuis voor informatie en lotgenotencontact. Op die manier bereidt zij zich voor op de operatie die binnenkort plaatsvindt. Opnieuw breekt er een onzekere periode aan en hebben we weer met deze vreselijke ziekte te maken. Gelukkig helpt het wel als je er voor elkaar bent. Met elkaar doen we dat thuis, maar ook bij het Braamhuis. “Het Braamhuis is dan ook een geweldig initiatief!”